Είναι εμφανές το παράδοξο του πράγματος. Οι παρούσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, έχουν διαμορφώσει ένα νέο οικογενειακό μοντέλο διαφορετικό από αυτό που γνωρίζαμε από παλαιότερες εποχές. Σήμερα, οι νέοι ζούνε με τους γονείς τους μέχρι τα 30 ή και παραπάνω και στις πιο πολλές περιπτώσεις φεύγουν από το πατρικό σπίτι μόνο όταν παντρευτούν και κάνουν τη δική τους οικογένεια. Έτσι, μέσα σε ένα σπίτι πλέον υπάρχουν μόνο ενήλικες, αλλά οι ρόλοι στην οικογένεια δεν αλλάζουν. Το «παιδί» που είναι πλέον ένας ώριμος ενήλικας, συνεχίζει να αντιμετωπίζεται από τους γονείς του όπως και παλιά. Είναι γνωστή και κλασική η φράση των γονέων: «όσο ζεις στο σπίτι μου θα λειτουργείς με του δικούς μου κανόνες». Οι γονείς, δε μπορούν να αποδεχτούν αυτή την αλλαγή και να συμπεριφερθούν ανάλογα, όπως θα συμπεριφέρονταν σε έναν ώριμο ενήλικα με σεβασμό στην προσωπικότητα και στις ανάγκες του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να καταπιέζονται και αυτοί, αφού δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν στο ενήλικο πλέον παιδί τους και δε μπορούν να προσαρμοστούν σους νέους ρόλους που καλούνται να παίξουν. Αυτό, έχει σαν αντίκτυπο τη δημιουργία πολλών προβλημάτων στις σχέσεις των μελών της οικογένειας και κυρίως στην ψυχολογική διάθεση του νέου ανθρώπου. Η κλινική εμπειρία έχει αποδείξει ότι νέοι που ζουν με τους γονείς τους μέχρι μεγάλη ηλικία, παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης, στρες, νευρώσεις, μειωμένη αυτοεκτίμηση και μειωμένα κίνητρα για προσωπική εξέλιξη. Στην πιο όμορφη και παραγωγική ηλικία, κόβονται τα φτερά τους και ευνουχίζονται καθώς βλέπουν τη ζωή τους να μην προχωρά. Σε αυτά προστίθεται και ο εφιάλτης της ανεργίας, και το όνειρο για ανεξαρτητοποίηση μοιάζει πιο μακρινό από ποτέ. Αυτό το φαινομενικό δίχτυ ασφαλείας που προσφέρει η οικογένεια, εμποδίζει τους νέους από το να ρισκάρουν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους καθώς το «βόλεμα» από τις ανέσεις στο πατρικό σπίτι είναι μεγάλο: ζεστό φαγητό, καθαρά ρούχα, μειωμένες ευθύνες. Αυτή η κόντρα στη φυσική εξέλιξη συμβίωση, γίνεται τελικά μια παγιωμένη συνήθεια που φαντάζει τελικά φυσιολογική και μη αναστρέψιμη. Αν συγκρίνουμε τη ζωή ενός ενήλικα που ζει μόνος του και αυτή ενός ενήλικα που ζει με τους γονείς του, θα παρατηρήσουμε πολλές και ενδιαφέρουσες διαφορές σε κοινωνιολογικό αλλά και προσωπικό επίπεδο. Ο ενήλικας που ζει μόνος του μπορεί να έχει την προσωπική ζωή που θέλει, να δέχεται στο σπίτι του όποιον θέλει όποτε θέλει και δεν έχει να δώσει λόγο για το τι κάνει στη ζωή του. Αντίθετα, ο ενήλικας που ζει στο πατρικό του σπίτι, εγκλωβίζεται στο πλέγμα ενοχών που του δημιουργεί η εξάρτηση από την οικογένεια και περιορίζεται αυτόματα η κοινωνική και προσωπική του ζωή. Αυτή η κατάσταση βαθμιαία δημιουργεί μια νέα γενιά ανθρώπων που δεν μπορούν ουσιαστικά να ωριμάσουν και να ολοκληρώσουν την προσωπικότητά τους αφού οι συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να βρουν το ρόλο τους τόσο σε οικογενειακό όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο.
Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εβδόμη"
Κείμενο: Λαζαρίδου Μαργαρίτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου